KALEMDEN DÖKÜLENLER

Selamunaleyküm Değerli Okuyucularımız, bu mübarek günleri Ramazan-ı Şerifin ruhunu anlayarak, hissederek geçirmenizi temenni eder, mübarek Ramazan ayının şehrimiz, ülkemiz, devletimiz ve milletimiz için hayırlara vesile olmasını Yüce Allah’tan niyaz ederim.

Uzun zaman sonra yeniden yazılarıma başlıyorum ancak geri dönüşü olmayan, elden bir şeyin gelmediği, inancımız gereği Hakk’tan gelip Hakk’a gideceğimizin şuuruyla, tarifi mümkün olmayan ve yalnız yaşayanın tüm kalbiyle hissedeceği bir süreçten geçiyorum.

Bir dostumu, arkadaşımı, derdimi, mutluluğumu her şeyimi paylaştığım

Babamı Rahmet-i Rahmana uğurladım…

Ruhu şad, mekanı cennet olsun.

——————————————————————————————————————–

Böylesi bir süreçten geçerken maalesef hayat durmuyor, zaman akıyor.

Bu yazımda uzun zamandır başta kamu kurumları olmak üzere pek çok yerde şahit olduğum ve belli zamanlarda dile getirdiğim bir konuyu sizinle de paylaşmak istiyorum.

‘ŞEYH UÇMAZ MÜRİDİ UÇURUR’

MÜDÜR, AMİR, BAŞKAN, REKTÖR UÇMAZ PERSONELİ UÇURUR VEYA BATIRIR

Kurumların en önemli yapı taşı personelidir. Personel işine ne kadar sadık, aldığı maaşın hakkını verme mücadelesindeyse, amiri, müdürü, üssü tarafından verilen işler emrolunduğu gibi yapılsa da bunun yanında emredilmeyip personelin görevi olan, yapılması gereken işlerin de yapılması gerekir.

Örneğin, bir kuruma bir dilekçe veriyorsun, peşinden kuruma 3 kere gidiyorsun. Yapılmasını beklediğin işin 3’ü yapılıyor 5’i için tekrar gidip hatırlatma yapman gerekiyor. Personel yoğunluktan şikayet ediyor veya topu taca atıyor. Vatandaş bu durumdan şikayetçi. Resmi şikayetçi olsa dert, olmasa içi razı değil.

Başka bir örnek verecek olursam bir kurum bir çalışma yapıyor, personel azimle işi yapıyor. Alkışı doğal olarak personele talimatı, görevi veren amir, müdür alıyor. Ancak durum böyle iken personelin işi savsaklaması veya farklı sebeplerle işi uzatmasında da top yine amir, müdüre kalıyor. Tebrik alkışı tepki alkışına dönüyor.

Müdür, amir, başkan, rektör uçmaz personeli uçurur veya batırır.

Günümüzde bu ve benzer olaylar yaşanırken bir de mal bulmuş mağribi gibi ‘açık bulduk’ diyip karalama ve çamur at izi kalsın mevzusu yaşanıyor. Varolan yanlışı söylemek, ortaya koymak başka şey, öküz altından buzağı çıkarmaya çalışmak başka.

Gerçekten günümüzde öyle bir hale geldik ki çoğunluk işinin hakkını vermek için, aldığı maaşı haketmek için ciddi bir uğraş içerisinde değil. Şayet kendi menfaatine bir iş değilse.

Herkes pandemiden dolayı bir rahatlık, bir boşvermişlik yaşandığını görüyor. Buna ek olarak liyakatsizlik, bana bir şey olmaz, ağam var dayım var duygusu, hakka, hukuka bakılmadan yapılan alımlardan ve iş sahibi olmaktan tutun, amirin, müdürün, işverenin çoluğu çocuğu var diyerek acıma duygusu bizleri ileriye değil geriye götürüyor. Bu acıma duygusu ise çok ince bir çizgi.

Şöyle bir baktım da vakit sahura yaklaştı. Dar vakitte az ile çok şey anlatmaya çalışmak bu olsa gerek.

Takip edenler bilir ki benim yazılarım kısa olmaz ama bu seferlik böyle olsun.

Değerli okuyucularımız, hepinizi Allah’a emanet ediyor, hayırlı, mutlu, sevdiklerinizle güzel anılar biriktirdiğiniz bir Ramazan ayı diliyorum.